Dag 6
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
04 Juni 2014 | Turkije, Istanbul
Stad aan de Bosporus
Met kapotte voeten, zere benen, spierpijn van het vele lopen op verkeerde schoenen, doodmoe maar zeer tevreden kijken we terug op een geweldige dag in die stad aan de Bosporus. Europees en Aziatisch tegelijk, gescheiden door een prachtige rivier, vandaag lichtelijk onstuimig zoals de 60 miljoen bewoners van deze eeuwenoude stad. Bouwwerken die terug gaan tot een paar honderd jaar voor Christus, gegroeid, ten onder gegaan, opgebloeid en in de 21e terecht gekomen onder bewind van christenen, katholieken, moslims en allerlei mogelijke stromingen en aftakkingen van die religies.
Een stad vol tegenstrijdigheden en harmoniserende overeenkomsten. Vol geur en kleur. Vol stank en armoede. Vol pracht en praal. Vol passie en doorzettingsvermogen. Vol energie en trots. Vol van hoop en teleurstelling. Vol van werklustigen en werklozen. Vol van kooplieden en kopers. Vooral vol. Heel vol. En het vult ons met indrukken teveel om op te noemen.
Aangekomen op een regenachtige ochtend, twee uur later dan gepland aan onze ontdekking van Istanbul begonnen, in de volle middagzon door de toeristische bazaars en omliggende straten geslenterd, over markten waar toeristen met een vergrootglas gezocht moeten worden. En bij regenachtig weer vertrokken. We hadden voor onszelf een paar hoogtepunten ingecalculeerd, wetende dat 1 dag Istanbul zwaar te kort schiet. De Blauwe Moskee, Haga Sophia, Grand Bazar, Spices Bazar en heel misschien nog Top Kapi. Üsküdar ook heel graag op aanraden van (schoon)paps – maar dat bleek al snel ondoenlijk. Die hele brede Bosporus en de korte tijd in de stad maakten het niet haalbaar.
Alle superlatieven schieten te kort om deze stad en onze dag hier te beschrijven. De Blauwe Moskee met haar 6 minaretten, is vanuit de verre verte al te zien. Maar eenmaal in stad zelf, is het toch zoeken naar deze ‘moeder der moskeeën’. Want er zijn meer dan 260 van deze godshuizen in de stad. Overal om je heen zie je minaretten. En hoewel de 6 van de Blauwe Moskee veruit de hoogste zijn, zie je door het bos de bomen niet meer. Maar eenmaal gevonden en aan de strenge toelatingseisen voor kledij te hebben voldaan, is het tijd om de grandeur van dit gebouw over ons heen te laten spoelen. Wij worden altijd een beetje stil van een godshuis van om het even welke religie. Van dit godshuis worden we muisstil. Om vervolgens verrukt te raken van al het moois wat hier te zien is. En het toch niet kunnen helpen om ook in deze kerk/moskee te denken aan hoe onevenredig veel geld het heeft moeten kosten om dit neer te zetten. Geld waar zo ontzettend veel hongerige magen mee gevuld hadden kunnen worden. Tja…
Verder naar Haga Sophia. Ook al zo imposant. Eerst christelijk/katholiek/orthodox onder Constantinus en daarna moslim. Nu een museum, waar uitingen van al die vormen van geloof terug zijn te zien. Een geweldige bron van inkomsten die deze stad zichtbaar kan gebruiken, en waarvan we hopen dat het ook aan de inwoners besteedt wordt.
Het Hippodroom, de lange laan waar wagenspelen gehouden werden. De fallische obelisken, afkomstig uit eeuwen voor het begin van onze jaartelling en nu in alle pracht trots tentoon gesteld en bewonderd door miljoenen/miljarden bezoekers.
De Grand Bazaar, een schaamteloze verzameling koopwaar die schreeuwend en opdringerig aan de man wordt gebracht. Een explosie van geluiden, kleuren en geuren die een zware aanslag plegen op al onze zintuigen. Maar desondanks verrukt en bekoort. We weten zonder veel moeite te ontsnappen aan de acute aanvallen van koopdrift die p de loer liggen en gaan zelfs zonder ook maar 1 dingetje te kopen, door de uitgangspoorten weer naar buiten. De drukte van de straten in, die vreemd genoeg rustig aandoen in vergelijking met de opgewonden drukte van de bazaar. Zwervend en slenterend en natuurlijk in de verkeerde richting lopend, belanden we op een marktwaar nauwelijks een toerist te vinden is. Kruiers met volgeladen handkarren trotseren de steile hellingen, hele hordes al dan niet gesluierde vrouwen slaan hun slag bij kramen met stoffen, uitstallingen voor bruiden, smalle pandjes volgestouwd met knopen en gelijksoortige spullen… je kunt het zo gek niet bedenken, of het is hier te vinden. En dat alles verstopt ergens tussen de toeristische Grand Bazar en de Spice Bazar, die wij proberen te vinden. Na nog een paar dwalingen, is het ineens daar. Slechts de eerste paar meters na de poort, doen de naam van deze markt eer aan: specerijen en kruiden-markt. En pas op deze markt trekken we bescheiden de knip voor wat kruiden en een half pondje Turks fruit.
De tijd begint te dringen, om 18.30 uur moeten we aan boord zijn en het is nog ver lopen naar de haven. Ons schip ligt aan de overkant van de Bosporus. Op de heenweg, zijn we de brug overgestoken in een taxi, de terugweg willen we graag te voet afleggen. Dat is sneller gezegd dan gedaan. We hebben al aardig wat kilometers in de inmiddels flink vermoeide voeten zitten (stom, niet gedacht aan goede wandelschoenen) en zoals gezegd, we moeten nog een flinke afstand overbruggen. Maar een brede weg en een paar hekken scheiden ons van de brug over de Bosporus. Naar goed voorbeeld van de lokale bevolking, wagen we de oversteek. Gelukkig staat het verkeer nagenoeg stil, dus heel gevaarlijk is het niet. We komen veilig aan de overkant en beginnen aan de oversteek. Allemensen… wat een uitzicht!! Voor ons, de Aziatische kant van de stad. Achter ons de Europese zijde. En onder onze voeten de onstuimige golven van de rivier die door flink aanwakkerende wind en de vele vaartuigen in beweging wordt gebracht. Foto’s maken aan alle kanten, wat een feest voor de ogen is dit!! Helaas, we moeten door want het schip wacht niet op laatkomers. Aan de overkant gekomen, begint de zoektocht naar de terminal in de haven. Want als transit-passagier, mag je niet zomaar aan boord klimmen. Je moet door de paspoortcontrole, bagagecheck, nog een paar controleposten en dan mag je door naar het schip. In dit geval worden we “100 meter verderop, rechts en dan weer rechts gewezen”. Die 100 meter blijken er 1000 te zijn. En dan staan we vlakbij het schip, gescheiden door een hek waar we niet doorheen mogen/kunnen. En zo moeten we minstens nog eens 1000 meter lopen voordat we er eindelijk zijn. De laatste 100 meter lijken oneindig, de voeten doen zeer, de spieren zijn verzuurd en het eind is in de bek. Eindelijk zijn we er. Het ‘welcome back’ wordt klinkt haastig. We zijn net op tijd, mooi voor de klok van 18.30 uur terug aan boord.
Eten, relaxen en comfortabel in de stoeltjes van onze Galaxy (de club aan boord) zitten met de voetjes omhoog en een koel drankje onder handbereik. Dag 6 komt ten einde. Morgen Mykonos… maar of we van boord gaan, is nog maar zeer de vraag.
Met kapotte voeten, zere benen, spierpijn van het vele lopen op verkeerde schoenen, doodmoe maar zeer tevreden kijken we terug op een geweldige dag in die stad aan de Bosporus. Europees en Aziatisch tegelijk, gescheiden door een prachtige rivier, vandaag lichtelijk onstuimig zoals de 60 miljoen bewoners van deze eeuwenoude stad. Bouwwerken die terug gaan tot een paar honderd jaar voor Christus, gegroeid, ten onder gegaan, opgebloeid en in de 21e terecht gekomen onder bewind van christenen, katholieken, moslims en allerlei mogelijke stromingen en aftakkingen van die religies.
Een stad vol tegenstrijdigheden en harmoniserende overeenkomsten. Vol geur en kleur. Vol stank en armoede. Vol pracht en praal. Vol passie en doorzettingsvermogen. Vol energie en trots. Vol van hoop en teleurstelling. Vol van werklustigen en werklozen. Vol van kooplieden en kopers. Vooral vol. Heel vol. En het vult ons met indrukken teveel om op te noemen.
Aangekomen op een regenachtige ochtend, twee uur later dan gepland aan onze ontdekking van Istanbul begonnen, in de volle middagzon door de toeristische bazaars en omliggende straten geslenterd, over markten waar toeristen met een vergrootglas gezocht moeten worden. En bij regenachtig weer vertrokken. We hadden voor onszelf een paar hoogtepunten ingecalculeerd, wetende dat 1 dag Istanbul zwaar te kort schiet. De Blauwe Moskee, Haga Sophia, Grand Bazar, Spices Bazar en heel misschien nog Top Kapi. Üsküdar ook heel graag op aanraden van (schoon)paps – maar dat bleek al snel ondoenlijk. Die hele brede Bosporus en de korte tijd in de stad maakten het niet haalbaar.
Alle superlatieven schieten te kort om deze stad en onze dag hier te beschrijven. De Blauwe Moskee met haar 6 minaretten, is vanuit de verre verte al te zien. Maar eenmaal in stad zelf, is het toch zoeken naar deze ‘moeder der moskeeën’. Want er zijn meer dan 260 van deze godshuizen in de stad. Overal om je heen zie je minaretten. En hoewel de 6 van de Blauwe Moskee veruit de hoogste zijn, zie je door het bos de bomen niet meer. Maar eenmaal gevonden en aan de strenge toelatingseisen voor kledij te hebben voldaan, is het tijd om de grandeur van dit gebouw over ons heen te laten spoelen. Wij worden altijd een beetje stil van een godshuis van om het even welke religie. Van dit godshuis worden we muisstil. Om vervolgens verrukt te raken van al het moois wat hier te zien is. En het toch niet kunnen helpen om ook in deze kerk/moskee te denken aan hoe onevenredig veel geld het heeft moeten kosten om dit neer te zetten. Geld waar zo ontzettend veel hongerige magen mee gevuld hadden kunnen worden. Tja…
Verder naar Haga Sophia. Ook al zo imposant. Eerst christelijk/katholiek/orthodox onder Constantinus en daarna moslim. Nu een museum, waar uitingen van al die vormen van geloof terug zijn te zien. Een geweldige bron van inkomsten die deze stad zichtbaar kan gebruiken, en waarvan we hopen dat het ook aan de inwoners besteedt wordt.
Het Hippodroom, de lange laan waar wagenspelen gehouden werden. De fallische obelisken, afkomstig uit eeuwen voor het begin van onze jaartelling en nu in alle pracht trots tentoon gesteld en bewonderd door miljoenen/miljarden bezoekers.
De Grand Bazaar, een schaamteloze verzameling koopwaar die schreeuwend en opdringerig aan de man wordt gebracht. Een explosie van geluiden, kleuren en geuren die een zware aanslag plegen op al onze zintuigen. Maar desondanks verrukt en bekoort. We weten zonder veel moeite te ontsnappen aan de acute aanvallen van koopdrift die p de loer liggen en gaan zelfs zonder ook maar 1 dingetje te kopen, door de uitgangspoorten weer naar buiten. De drukte van de straten in, die vreemd genoeg rustig aandoen in vergelijking met de opgewonden drukte van de bazaar. Zwervend en slenterend en natuurlijk in de verkeerde richting lopend, belanden we op een marktwaar nauwelijks een toerist te vinden is. Kruiers met volgeladen handkarren trotseren de steile hellingen, hele hordes al dan niet gesluierde vrouwen slaan hun slag bij kramen met stoffen, uitstallingen voor bruiden, smalle pandjes volgestouwd met knopen en gelijksoortige spullen… je kunt het zo gek niet bedenken, of het is hier te vinden. En dat alles verstopt ergens tussen de toeristische Grand Bazar en de Spice Bazar, die wij proberen te vinden. Na nog een paar dwalingen, is het ineens daar. Slechts de eerste paar meters na de poort, doen de naam van deze markt eer aan: specerijen en kruiden-markt. En pas op deze markt trekken we bescheiden de knip voor wat kruiden en een half pondje Turks fruit.
De tijd begint te dringen, om 18.30 uur moeten we aan boord zijn en het is nog ver lopen naar de haven. Ons schip ligt aan de overkant van de Bosporus. Op de heenweg, zijn we de brug overgestoken in een taxi, de terugweg willen we graag te voet afleggen. Dat is sneller gezegd dan gedaan. We hebben al aardig wat kilometers in de inmiddels flink vermoeide voeten zitten (stom, niet gedacht aan goede wandelschoenen) en zoals gezegd, we moeten nog een flinke afstand overbruggen. Maar een brede weg en een paar hekken scheiden ons van de brug over de Bosporus. Naar goed voorbeeld van de lokale bevolking, wagen we de oversteek. Gelukkig staat het verkeer nagenoeg stil, dus heel gevaarlijk is het niet. We komen veilig aan de overkant en beginnen aan de oversteek. Allemensen… wat een uitzicht!! Voor ons, de Aziatische kant van de stad. Achter ons de Europese zijde. En onder onze voeten de onstuimige golven van de rivier die door flink aanwakkerende wind en de vele vaartuigen in beweging wordt gebracht. Foto’s maken aan alle kanten, wat een feest voor de ogen is dit!! Helaas, we moeten door want het schip wacht niet op laatkomers. Aan de overkant gekomen, begint de zoektocht naar de terminal in de haven. Want als transit-passagier, mag je niet zomaar aan boord klimmen. Je moet door de paspoortcontrole, bagagecheck, nog een paar controleposten en dan mag je door naar het schip. In dit geval worden we “100 meter verderop, rechts en dan weer rechts gewezen”. Die 100 meter blijken er 1000 te zijn. En dan staan we vlakbij het schip, gescheiden door een hek waar we niet doorheen mogen/kunnen. En zo moeten we minstens nog eens 1000 meter lopen voordat we er eindelijk zijn. De laatste 100 meter lijken oneindig, de voeten doen zeer, de spieren zijn verzuurd en het eind is in de bek. Eindelijk zijn we er. Het ‘welcome back’ wordt klinkt haastig. We zijn net op tijd, mooi voor de klok van 18.30 uur terug aan boord.
Eten, relaxen en comfortabel in de stoeltjes van onze Galaxy (de club aan boord) zitten met de voetjes omhoog en een koel drankje onder handbereik. Dag 6 komt ten einde. Morgen Mykonos… maar of we van boord gaan, is nog maar zeer de vraag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
