Dag 7
Door: Griekenland, Mykonos
Blijf op de hoogte en volg Esther
06 Juni 2014 | Griekenland, Mykonos
Op voorhand hadden we bedacht om dit eiland te gaan bekijken met één of ander gemotoriseerd voertuig. Om net even verder te gaan dan de strandjes vlakbij de haven en de vele taveernes er vlak achter. Om ook net even verder te gaan dan de iets hoger gelegen straatjes boven die taveernes. Maar het was warm en we hadden minder tijd dan gedacht. Bovendien hadden we de lange wandeluren van Istanbul nog in de benen zitten. En bij aankomst zagen die strandjes, taveernes en de hoger gelegen straatjes er helemaal leuk uit! Dus nadat we met bootjes van boord waren gehaald en aan land waren gebracht, gingen we zwerven.
Maar eerst nog even over die bootjes, een verhaal apart. ’s Ochtends moesten we al aangeven of we van boord wilden gaan. Ja dus. Toen kregen we een nummertje toegewezen. Het nummertje gaf aan welke ‘tender’ we moesten gebruiken. We hadden besloten om niet op het afroepen van de nummers te wachten, maar om gebruik te maken van de gelegenheid tot ‘free boarding’, het vrij gebruiken van de tenders op een moment waarop we zelf wilden. Maar wel pas nadat iedereen met een nummertje, vertrokken was. Want pas daarna zouden de tenders komen en gaan, zolang er nog passagiers waren. Een besluit wat iets met ‘kuddedieren’ en een lichte afkeer van massatoerisme te maken heeft. Ja, we weten het: als je daar niet van houdt, moet je niet gaan deelnemen aan massaal toerisme. Ach, laat ons maar even. De tenders dus. Wachten op het dek van vertrek, mocht pas nadat je nummer was afgeroepen. Voor die tijd, moesten we allemaal elders wachten. Kwestie van organisatie en pas toen we op het dek van vertrek stonden, begrepen we waarom. Want de rijen begonnen al op dek 5… en het dek van vertrek was twee verdiepingen lager.
Dan de tenders zelf. Zodra we goed en wel voor anker waren gegaan buiten de haven van Mykonos, kwamen ze over het water aansnellen en binnen de kortste keren lagen er een stuk of vijf tegen de flanken van onze Noorse Spirit te schurken.
Uiteindelijk waren we aan de beurt, twee uur na aankomst. Het inladen ging snel en het tochtje naar de haven duurde niet langer dan 5 minuten. En dan ga je aan wal. Zoals in elke nieuwe haven waar we aankomen, spoelen de geuren, kleuren en geluiden van die haven over je heen. En in dit geval kwam ook het helderwitte licht ons tegemoet. Weerkaatst door de smetteloos witte huisjes en gebouwtjes. Want was is Mykonos toch mooi wit! En smetteloos schoon ook! Vanaf het allereerste gebouwtje wat je ziet, tot aan de straatjes hogerop gelegen. Hagelwit, brandschoon en zo eeuwig pittoresk! Met het welbekende Griekse blauw opgeleukt, maar ook met pasteltinten geel en lila, tot knalrood aan toe. Echt een plaatje! Elke hoek, elk straatje, elk trappetje, elk doorkijkje: het zijn allemaal stuk voor stuk als levende ansichtkaarten. Mooi, mooi en nog eens mooi!
Slingerend en klimmend begeven we ons hoger en hoger, voorbij de drukbezette straatjes en pleintjes die zwart zien van de toeristen. Want wij geven de voorkeur aan die stille plekjes waar je nauwelijks medetoeristen ziet - en we slagen daar redelijk goed in. En we roepen het nog maar eens: wat is het mooi allemaal!!
Behalve die grote, lege ogen en evenzo legen handen van de bedelende moeders die al dan niet vergezeld van slapende kinderen om een paar centen bedelen. Alles is mooi, behalve die lege ogen in de uitgeholde gezichtjes van kleine kinderen die zonder vader of moeder er bij, hun handjes ophouden voor een paar centen. Alleen, of met een diep slapend hondenpuppy als enig gezelschap. Wat is het mooi allemaal… behalve die verwilderde haren, vuile en gerafelde kleding en de smoezelige gezichten van die straatarme mensen. Waarvan je weet dat ze vaak toch iets meer bezitten dan ze tonen, maar waarvan je ook weet dat ze een beroerd leven leiden, in en rond die hagelwitte, smetteloos schone straten. En waarvan je je afvraagt hoe het moet zijn om zo’n leven te moeten leiden. En waardoor je je extra bewust wordt van de rijkdom die je zelf hebt. Een schril contract tussen ons –de ‘rijke’ massatoerist- en die mensen. Een schril contrast ook met het miljoenen kostende jacht wat we in de haven zien liggen. Een schril contrast met alles om hen heen.
Mykonos: stralend wit ligt zij te pronken aan dat pittoreske haventje. Ons verlokkend met haar blinkend schone straten en bijzonder vriendelijke uitbaters van allerlei bedrijvige zaakjes. Het schilderachtig mooie dorpje waar wij min of meer gedwongen door gepijnigde voeten, verstandig en vooral duur schoeisel kopen waarmee wij de rest van onze luxe vakantie alle volgende havens en steden kunnen verkennen.
Mykonos is mooi. Maar Mykonos is ook armoede, die om duistere reden juist hier zo hard binnenkomt. Armoede, zoals al die andere steden waar we al geweest zijn. En al die toekomstige steden waar we de komende dagen nog zullen komen.
En ’s avonds laat worden wij op onze kamer weer verwelkomd door een kunstig uit handdoeken gevouwen knuffelbeestje.
Maar eerst nog even over die bootjes, een verhaal apart. ’s Ochtends moesten we al aangeven of we van boord wilden gaan. Ja dus. Toen kregen we een nummertje toegewezen. Het nummertje gaf aan welke ‘tender’ we moesten gebruiken. We hadden besloten om niet op het afroepen van de nummers te wachten, maar om gebruik te maken van de gelegenheid tot ‘free boarding’, het vrij gebruiken van de tenders op een moment waarop we zelf wilden. Maar wel pas nadat iedereen met een nummertje, vertrokken was. Want pas daarna zouden de tenders komen en gaan, zolang er nog passagiers waren. Een besluit wat iets met ‘kuddedieren’ en een lichte afkeer van massatoerisme te maken heeft. Ja, we weten het: als je daar niet van houdt, moet je niet gaan deelnemen aan massaal toerisme. Ach, laat ons maar even. De tenders dus. Wachten op het dek van vertrek, mocht pas nadat je nummer was afgeroepen. Voor die tijd, moesten we allemaal elders wachten. Kwestie van organisatie en pas toen we op het dek van vertrek stonden, begrepen we waarom. Want de rijen begonnen al op dek 5… en het dek van vertrek was twee verdiepingen lager.
Dan de tenders zelf. Zodra we goed en wel voor anker waren gegaan buiten de haven van Mykonos, kwamen ze over het water aansnellen en binnen de kortste keren lagen er een stuk of vijf tegen de flanken van onze Noorse Spirit te schurken.
Uiteindelijk waren we aan de beurt, twee uur na aankomst. Het inladen ging snel en het tochtje naar de haven duurde niet langer dan 5 minuten. En dan ga je aan wal. Zoals in elke nieuwe haven waar we aankomen, spoelen de geuren, kleuren en geluiden van die haven over je heen. En in dit geval kwam ook het helderwitte licht ons tegemoet. Weerkaatst door de smetteloos witte huisjes en gebouwtjes. Want was is Mykonos toch mooi wit! En smetteloos schoon ook! Vanaf het allereerste gebouwtje wat je ziet, tot aan de straatjes hogerop gelegen. Hagelwit, brandschoon en zo eeuwig pittoresk! Met het welbekende Griekse blauw opgeleukt, maar ook met pasteltinten geel en lila, tot knalrood aan toe. Echt een plaatje! Elke hoek, elk straatje, elk trappetje, elk doorkijkje: het zijn allemaal stuk voor stuk als levende ansichtkaarten. Mooi, mooi en nog eens mooi!
Slingerend en klimmend begeven we ons hoger en hoger, voorbij de drukbezette straatjes en pleintjes die zwart zien van de toeristen. Want wij geven de voorkeur aan die stille plekjes waar je nauwelijks medetoeristen ziet - en we slagen daar redelijk goed in. En we roepen het nog maar eens: wat is het mooi allemaal!!
Behalve die grote, lege ogen en evenzo legen handen van de bedelende moeders die al dan niet vergezeld van slapende kinderen om een paar centen bedelen. Alles is mooi, behalve die lege ogen in de uitgeholde gezichtjes van kleine kinderen die zonder vader of moeder er bij, hun handjes ophouden voor een paar centen. Alleen, of met een diep slapend hondenpuppy als enig gezelschap. Wat is het mooi allemaal… behalve die verwilderde haren, vuile en gerafelde kleding en de smoezelige gezichten van die straatarme mensen. Waarvan je weet dat ze vaak toch iets meer bezitten dan ze tonen, maar waarvan je ook weet dat ze een beroerd leven leiden, in en rond die hagelwitte, smetteloos schone straten. En waarvan je je afvraagt hoe het moet zijn om zo’n leven te moeten leiden. En waardoor je je extra bewust wordt van de rijkdom die je zelf hebt. Een schril contract tussen ons –de ‘rijke’ massatoerist- en die mensen. Een schril contrast ook met het miljoenen kostende jacht wat we in de haven zien liggen. Een schril contrast met alles om hen heen.
Mykonos: stralend wit ligt zij te pronken aan dat pittoreske haventje. Ons verlokkend met haar blinkend schone straten en bijzonder vriendelijke uitbaters van allerlei bedrijvige zaakjes. Het schilderachtig mooie dorpje waar wij min of meer gedwongen door gepijnigde voeten, verstandig en vooral duur schoeisel kopen waarmee wij de rest van onze luxe vakantie alle volgende havens en steden kunnen verkennen.
Mykonos is mooi. Maar Mykonos is ook armoede, die om duistere reden juist hier zo hard binnenkomt. Armoede, zoals al die andere steden waar we al geweest zijn. En al die toekomstige steden waar we de komende dagen nog zullen komen.
En ’s avonds laat worden wij op onze kamer weer verwelkomd door een kunstig uit handdoeken gevouwen knuffelbeestje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
