Dag 11

De laatste dag in Italië, maar zeker niet de minste. Florence staat vandaag op het programma. We arriveren bij het krieken van de dag in Livorno, de havenstad van Toscane. Een voornamelijk industriële haven met veel tanker- en containerschepen en met olieraffinaderijen. Maar dus ook met aanlegplaatsen voor cruiseschepen zoals het onze. We konden vandaag kiezen voor vervoer naar Pisa en Florence, waarbij er in Pisa korte tijd werd gestopt voor een fotomoment bij die beroemde toren. Een fotostop die de totale reisduur van 2 naar 3,5 uur zou brengen. Daar kwamen we gisteravond achter, nadat we onze kaartjes al geboekt hadden. Aangezien we dat echt te gortig vonden, hebben we onze kaartje ingeruild voor een Florence On Your Own-ritje heen en terug. Slechts 2 uur heen en 2 uur terug rijden, wat onze netto tijd in Florence op 5 uur bracht. Dat is te doen. Omdat we de afgelopen dagen veel te veel wilde zien en doen, waardoor we onze dagen te vol hebben gepropt, pakken we het vandaag anders aan. Geen van tevoren bedachte route langs de grote bezienswaardigheden, maar ons gewoon laten meevoeren door de dag en onze energie. Patrizia en Massimo brengen ons naar Florence. Patrizia kletst 5 kwartier in een uur. Ze geeft goede en leuke informatie, maar zo vroeg op de ochtend, doen we liever nog een tukje onderweg naar onze bestemming. Gelukkig krijgen we daar uiteindelijk rustig een uurtje de tijd voor. Bij aankomst in Florence, lopen we vertraging op. Niet door het drukke verkeer, maar door een aanrijding!! Ze hebben hier de rare gewoonte om ineens achteruit te gaan rijden als ze in de gaten krijgen dat ze toch niet gewoon door willen rijden. Nietsvermoedend staan wij keurig voor het stoplicht te wachten, als ineens een malloot hard in z’n achteruit gaat – en tegen ons aan knalt! De personenwagen rijdt zichzelf klem in de voorkant van onze bus. En trekt zichzelf met veel geweld weer los, een groot gat achterlatend. Massimo is natuurlijk in alle staten – de schuldige bestuurder (een Slowaak), geeft vol gas vooruit en het lijkt erop dat hij er vandoor wil gaan. Gelukkig is dat niet het geval en een paar meter verderop stoppen we op een veilige plaats. Massimo gaat de schade opnemen en barst zowat uit z’n hemd als de Slowaak hem de schuld van de aanrijding wil geven! Subiet wordt de politie gebeld – op geheel eigen en vooral Italiaanse wijze. Dat wordt wachten. Zo wordt ons verteld. Voor de zekerheid nemen wij en een aantal andere passagiers, foto’s van de Slowaakse auto. En zo zitten we te wachten op de aankomst van de politie, terwijl buiten Massimo en de Slowaak gegevens uitwisselen. Ineens is het over. We gaan verder en hoeven niet op de politie te wachten. En als troost krijgen we een kwartier langer de tijd in Florence. Want alles gaat strikt op de klok hier. Moet ook wel, het schip kan immers niet wachten op laatkomers.

Bij aankomst in Florence, moeten we eerst zo’n twintig minuten op marstempo lopen naar de plek waar we elkaar later weer gaan treffen. We worden een winkel binnen geloodst, alwaar we een ongewenste zogenaamde ‘demonstratie’ krijgen – een schaamteloze verkoopbabbel over het fameuze Italiaanse leer en goudsmederij. Gelukkig mogen we gratis de hele dag door gebruik maken van het toilet in de winkel. Dat is wel welkom, aangezien we –zo leren we- niet zonder meer een bar of restaurant mogen binnenlopen. Althans, niet zonder een consumptie aan te schaffen. De stelt men hier niet op prijs…

Eenmaal los gelaten, mogen we onze gang gaan en dat doen we dan ook. In rustig tempo lopen we het plein rond, de Piazza di Signoria. Een openluchtmuseum waardig. Een zeer goede replica van Michelangelo’s David staat in volle glorie te pronken. En om hem heen, een schat aan overige beelden, monumenten, koepels en wat al niet meer. Het is waanzinnig druk op het plein maar we merken er niet zo veel van. Want we raken in de ban van David en de rest van alle pracht op het plein. En ja, we maken ook zo’n foto waarop het lijkt alsof David en (in dit geval) Esther elkaar aanraken.

Zonder vast omlijnd plan, gaan we rustig verder. Onze camera maakt overuren, er is zo ontzettend veel te zien! Helaas is er e.e.a. gesloten, waardoor we bijvoorbeeld niet de originele David kunnen zien, maar misschien is dat maar goed ook. Anders kwamen we vast niet verder dan dit plein en het museum hier.

Ook vandaag is het bijzonder warm. Wij en al die duizenden andere toeristen lopen te zweten en te puffen dat het een lieve lust is. Alle Italianen om ons heen trouwens ook. De straten zijn geplaveid met grote, bijna zwarte kassei-achtige stenen. Bloedheet zijn die! De luchttemperatuur geeft weliswaar ‘slechts’ 32 graden aan, op de straat voelt het als 40 graden! De hitte brandt door onze schoenzolen en we haasten ons van schaduw naar schaduw, aangezien het in de volle zon nauwelijks te doen is. In aangepast tempo, slingeren we door deze schilderachtig mooie stad. Vandaag zorgen we beter voor ons zelf. We drinken vaker (lauw) water, strijken vaker op een terrasje neer. Waar het bijzonder goed toeven is, door de lichte waternevel die door ventilatoren constant over ons heen wordt gesproeid. Wat een uitvinding is dat! Eenvoudig doch zeer doeltreffend, want zittend in zo’n nauwelijks voelbare waternevel, wordt de lichaamstemperatuur lekker naar beneden gebracht.

Met als enig doel de Ponte Vecchio en later op de dag een goede lunch bij de trattoria, afgesloten met cappuccino en dolce bij een andere goede tent (tipje van Patrizia), gaan we rustig en route naar die befaamde brug, die de ene kant van de stad over de Arno aan de andere kant verbindt. Die hele oude brug met twee lagen. Eentje voor het gewone volk, en de bovenste laag als veilige oversteek voor de vrouw van de machtige Di Medici – heerser over Florence en groot deel van Italië. Zij woonden aan de ene kant van de stad, maar hadden aan de overkant een tweede onderkomen, omgeven door prachtige tuinen die mevrouw Di Medici speciaal had laten aanleggen omdat zij haar tuinen in Oostenrijk zo mistte. Op de brug, lijkt het wel een goudstraat. Zij aan zij, van de ene kant naar de andere, zitten alleen maar juweliers. Prachtig spul allemaal, maar eigenlijk doodzonde van zo’n mooi bouwwerk als de Ponte Vecchio. Overigens is dit de enige brug in Florence die de zware bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft overleeft. Als deel van de afspraak die men had gemaakt. Men mocht bombarderen wat men wilde, als men deze brug maar heel liet. En zo geschiedde.

Eigenlijk is het centrum van Florence een grote bouwput. Elke straat heeft veel panden die in staat van restauratie zijn. Veel beeldhouwwerken verkeren ook in onderhoud. Maar men heeft hier goed begrepen hoe belangrijk het aangezicht van de stad is. 80% van de inkomsten in Florence, komen uit het toerisme. En dan is het natuurlijk niet handig als dat toerisme weinig kan zien van die prachtige monumenten waar Florence om bekend staan. Dus in plaats van alles achter bouwsteigers met lelijk steigerdoek te verpakken, bekleden ze de betreffende gebouwen met beschilderde bouwdoeken. Van top tot teen, zijn die panden in deze zeilen gewikkeld. Het lijkt meer op een soort fotodoek. Beschilderd of geprint met hoe het gebouw er na de restauratie uit zal zijn. Niet zomaar beschilderd hoor… details zoals duiven op de dakrand –om maar iets te noemen- zijn ook aangebracht. Eigenlijk zijn het levensgrote trompe-l'œil die het oog doen geloven wat er in werkelijkheid niet is. Zo knap gemaakt, het wekt de indruk dat alles er gewoon is, terwijl het schilderingen zijn waarachter enorme verbouwingen gaande zijn. Ja, dat hebben ze hier goed gesnapt!

Al met al is Florence een plaatje om te zien en een heerlijkheid om in rond te lopen. We besluiten onze middag met een lunch op z’n Italiaans, met heerlijk verse pasta, een zalige salade met tomaten zo rood als.. tomaten horen te zijn. En verderop sluiten we de maaltijd af met een errug lekke cappuccino en een onvervalste canole. Alsof er een engeltje over je tong piest. Een Boticelli-engeltje, zo’n lekker rond cherubijntje die je hier zo vaak hoog in de nokken tegenkomt.

In deze stad hebben we geen muntjes in fonteinen gegooid. Noch hebben we denkbeeldige stemmen uit het verre verleden gehoord. We hebben ook geen spijt van dingen die we niet hebben kunnen bewonderen, want we hebben onwijs veel gezien. In deze stad hebben we een heerlijke dag beleefd. Bloedheet, maar eeuwig leuk. Deze stad sluiten we in ons hart. En zoals wij in Purmerend ons liefdesslotje aan en brug hebben bevestigd, zetten we op onze bucket list om hier in Florence, ook ons liefdeslotje te komen hangen aan die prachtig oud geworden Ponte Vecchio.

En vanaf locatie 43 graden 09.29 N en 008 graden 27.46 O, met een snelheid van 16,7 knopen op een koers van 261 graden (precies op de helft van de afstand tussen Italië e Frankrijk) onderweg naar Toulon, Frankrijk, zeggen wij: arrivederci Italia! Mille grazie e ritorneremmo!