Dag 4
Door: Griekse oud- en nieuwigheden
Blijf op de hoogte en volg Esther
02 Juni 2014 | Griekenland, Piraeus
Deze dag staat in het teken van het bewonderen van de Griekse oudheden. Haven van aankomst is Piraeus en onze bestemming van de dag is Athene.
Het meest hilarische moment is in de ochtend, als de gasten aan boord zich opmaken om aan wal te gaan. Dat is een hele operatie, hoewel de bemanning er alles aan doet om het zo soepel mogelijk te laten verlopen. Met zo’n 2500 ongeduldig trappelende gasten aan boord, valt dat niet mee. Het begint al bij de liften. Drie stuks, die de grote drukte nauwelijks kunnen verwerken. Er zijn gelukkig meer dan genoeg trappen aan boord, maar ook daar loopt het binnen de kortste keren vast. Met een heuse file op de trappen als gevolg! Het is werkelijk geen gezicht, die grote mensenmassa shocking klem op de treden van de trappen en opeen gepakt voor de deuren van de liften. Massatoerisme in optima forma.
Nadat we de files en opstopping hebben getrotseerd, begeven we ons naar dek 4, alwaar we op vertoon van onze boordkaartjes via de uitgangscontrole aan wal gaan. Over een rode loper en vriendelijk uitgezwaaid door breed lachende bemanningsleden. Een woord apart over al die hardwerkende mensen die ons aan alle kanten verwennen, ons op de kleinste wenken bedienen en heel erg hun best doen om ons een gevoel van thuis te geven op dit varende luxe-resort. Wat wonderwel goed lukt. Het mag gezegd worden.
Terug naar ons dagje aan de Griekse wal. Op ons programma staat natuurlijk het bezichtigen van de Acropolis en al die prachtige oudheden in een of ander stadium van restauratie. Ons aanvankelijke plannetje om in Piraeus een (elektrische) fiets te huren, hebben we losgelaten om redenen van veiligheid. En dus staan we voor de schier onmogelijke taak om bus of metro te kiezen. Het wordt een Skoda Fabia ‘Anthonis’. Een gele taxi met achter het stuur de zeer vriendelijke chauffeur Anthonis. Oftwel Tony. Na wat gepingel over de prijs, worden we het eens en we laten ons de komende drie uur privé rondrijden. Een luxe, overigens niet geheel overbodig. Dat blijkt pas goed op het moment dat we bij de Acropolis aankomen. Daar waar de bussen zich in slagorde opstellen en trossen toeristen uitbraken, rijden wij tot vlakbij de ingang. Hoog boven ons uit, torenen de eeuwenoude overblijfselen uit de Griekse geschiedenis. Als je zo naar boven kijkt, dan bekruipt je een gevoel van respect voor de werkers uit de oudheid, die al dat steen en marmer naar boven hebben moeten brengen en er die prachtige bouwwerken van hebben moeten maken. Je vraagt je af hoe ze dat toch voor elkaar hebben gekregen… Trots en prachtig staan de kolommen en pilaren van de tempels en poorten te pralen in de zon. En heel ver weg in de verte, eenzaam bovenop een bergje, staat dan de kleine tempel van Athina. De godin van de victorie, die liefkozend vereerd werd onder de naam Niki (lees: Nikey) en naar wie de hoofdstad van Athene is vernoemd. Vreemd om te zien dat de meest vereerde godin, het kleinste tempeltje heeft…
Spekglad marmeren paden leiden ons naar trappen en treden die ons steeds hoger op de Acropolis brengen. Om ons heen krijsende gidsen die op de voet worden gevolgd door drommen toeristen. We voelen ons als kuddevee tussen al deze mensen, maar hé, je moet er iets voor over hebben om al dit moois van dichtbij te kunnen bekijken. Om persoonlijk onder die enorme pilaren te staan en om met eigen ogen het adembenemende uitzicht in te drinken. Het is mooi, heel mooi.
De weg omlaag verloopt sneller. Zeker voor Esther, als zij haar schoenen uitschopt en op blote voeten verder de gladde marmeren paden afloopt. Opvallend hoe schoon die overigens zijn, zeker als je bedenkt hoeveel duizenden voeten hier overheen gaan. Het is in ieder geval een veiligere manier om heelhuids beneden te raken.
Aan de voet van de Acropolis, worden we vrolijk begroet door Tony, die ons verder zal leiden. Op naar nog meer bezienswaardigheden. De tempel van Zeus, het eerste Olympische stadion uit de moderne tijden, de wisseling van de wacht vóór het (voorheen) koninklijke, nu presidentiële paleis. En nog veel meer.
De terugweg leidt ons langs het visserijgedeelte van de haven van Piraeus, alweer we een heerlijke, doch achteraf onaangenaam verrassend dure, lunch genieten van verse zeebaars en nog meer lekkers.
Moe maar voldaan keren we terug naar de cruisehaven, nadat we slenterend door de straatjes van Piraeus op eigen houtje de toerist hebben uitgehangen. En dan staat ons weer een verrassing te wachten: de bemanning onthaalt ons met warme glimlachen, warme doekjes om onze handen en gezichten mee te reinigen en ijskoud vers geperst sinaasappelsap om de dorstige kelen mee te smeren. Het ‘welcome back’ en ‘welcome home’ voelt als thuiskomen. Wat een luxe!
Het meest hilarische moment is in de ochtend, als de gasten aan boord zich opmaken om aan wal te gaan. Dat is een hele operatie, hoewel de bemanning er alles aan doet om het zo soepel mogelijk te laten verlopen. Met zo’n 2500 ongeduldig trappelende gasten aan boord, valt dat niet mee. Het begint al bij de liften. Drie stuks, die de grote drukte nauwelijks kunnen verwerken. Er zijn gelukkig meer dan genoeg trappen aan boord, maar ook daar loopt het binnen de kortste keren vast. Met een heuse file op de trappen als gevolg! Het is werkelijk geen gezicht, die grote mensenmassa shocking klem op de treden van de trappen en opeen gepakt voor de deuren van de liften. Massatoerisme in optima forma.
Nadat we de files en opstopping hebben getrotseerd, begeven we ons naar dek 4, alwaar we op vertoon van onze boordkaartjes via de uitgangscontrole aan wal gaan. Over een rode loper en vriendelijk uitgezwaaid door breed lachende bemanningsleden. Een woord apart over al die hardwerkende mensen die ons aan alle kanten verwennen, ons op de kleinste wenken bedienen en heel erg hun best doen om ons een gevoel van thuis te geven op dit varende luxe-resort. Wat wonderwel goed lukt. Het mag gezegd worden.
Terug naar ons dagje aan de Griekse wal. Op ons programma staat natuurlijk het bezichtigen van de Acropolis en al die prachtige oudheden in een of ander stadium van restauratie. Ons aanvankelijke plannetje om in Piraeus een (elektrische) fiets te huren, hebben we losgelaten om redenen van veiligheid. En dus staan we voor de schier onmogelijke taak om bus of metro te kiezen. Het wordt een Skoda Fabia ‘Anthonis’. Een gele taxi met achter het stuur de zeer vriendelijke chauffeur Anthonis. Oftwel Tony. Na wat gepingel over de prijs, worden we het eens en we laten ons de komende drie uur privé rondrijden. Een luxe, overigens niet geheel overbodig. Dat blijkt pas goed op het moment dat we bij de Acropolis aankomen. Daar waar de bussen zich in slagorde opstellen en trossen toeristen uitbraken, rijden wij tot vlakbij de ingang. Hoog boven ons uit, torenen de eeuwenoude overblijfselen uit de Griekse geschiedenis. Als je zo naar boven kijkt, dan bekruipt je een gevoel van respect voor de werkers uit de oudheid, die al dat steen en marmer naar boven hebben moeten brengen en er die prachtige bouwwerken van hebben moeten maken. Je vraagt je af hoe ze dat toch voor elkaar hebben gekregen… Trots en prachtig staan de kolommen en pilaren van de tempels en poorten te pralen in de zon. En heel ver weg in de verte, eenzaam bovenop een bergje, staat dan de kleine tempel van Athina. De godin van de victorie, die liefkozend vereerd werd onder de naam Niki (lees: Nikey) en naar wie de hoofdstad van Athene is vernoemd. Vreemd om te zien dat de meest vereerde godin, het kleinste tempeltje heeft…
Spekglad marmeren paden leiden ons naar trappen en treden die ons steeds hoger op de Acropolis brengen. Om ons heen krijsende gidsen die op de voet worden gevolgd door drommen toeristen. We voelen ons als kuddevee tussen al deze mensen, maar hé, je moet er iets voor over hebben om al dit moois van dichtbij te kunnen bekijken. Om persoonlijk onder die enorme pilaren te staan en om met eigen ogen het adembenemende uitzicht in te drinken. Het is mooi, heel mooi.
De weg omlaag verloopt sneller. Zeker voor Esther, als zij haar schoenen uitschopt en op blote voeten verder de gladde marmeren paden afloopt. Opvallend hoe schoon die overigens zijn, zeker als je bedenkt hoeveel duizenden voeten hier overheen gaan. Het is in ieder geval een veiligere manier om heelhuids beneden te raken.
Aan de voet van de Acropolis, worden we vrolijk begroet door Tony, die ons verder zal leiden. Op naar nog meer bezienswaardigheden. De tempel van Zeus, het eerste Olympische stadion uit de moderne tijden, de wisseling van de wacht vóór het (voorheen) koninklijke, nu presidentiële paleis. En nog veel meer.
De terugweg leidt ons langs het visserijgedeelte van de haven van Piraeus, alweer we een heerlijke, doch achteraf onaangenaam verrassend dure, lunch genieten van verse zeebaars en nog meer lekkers.
Moe maar voldaan keren we terug naar de cruisehaven, nadat we slenterend door de straatjes van Piraeus op eigen houtje de toerist hebben uitgehangen. En dan staat ons weer een verrassing te wachten: de bemanning onthaalt ons met warme glimlachen, warme doekjes om onze handen en gezichten mee te reinigen en ijskoud vers geperst sinaasappelsap om de dorstige kelen mee te smeren. Het ‘welcome back’ en ‘welcome home’ voelt als thuiskomen. Wat een luxe!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
