Dag 10
Door: Ave! Zij die gaan sterven, groeten u!
Blijf op de hoogte en volg Esther
08 Juni 2014 | Italië, Rome
Civitavecchia, zo heet de havenplaats waar we deze ochtend wakker worden. Een drukke havenstad, waar vandaag zeker 5 cruiseschepen worden verwacht. Hele hordes bussen staan de circa 20.000 passagiers op te wachten om ze te vervoeren naar Rome. Ook voor ons staat er een touringcar klaar. Na het vroege ontbijt, vervoegen wij ons om 08.15 uur in theaterzaal, ons meetingpoint. We hebben een transfer geboekt. Een Rome On Your Own-tour, wat door de microfoon wordt uitgesproken als Roomjooroon. We horen dat we bus nummer 19 moeten hebben en voordat we het weten, wordt onze groep richting pier gedirigeerd. Bij bus 19 staan Francesca en Renato ons op te wachten, resp. onze ‘escort’ (ja, echt waar!) en onze chauffeur. We gaan voorin zitten voor de 1,5 uur durende rit naar Rome. En komen er te laat achter dat deze zitplaatsen te weinig beenruimte bieden. Maar dat geeft niet, we zijn immers nog fris. En vol illusies over ons bezoek aan Rome. De stad die de bakermat is voor onze huidige beschaving. Stad die ooit eens het middelpunt van Europa was, hoofdstad van dat enorme keizerrijk wat zo machtig is geweest en wat aan het eigen succes ten onder is gegaan. Stad waar onze geschiedenis is geschreven. Stad van keizers en politici, van rijken en slaven, van gladiatoren en hooggeborenen, van arme sloebers en alles er tussen in. Waar politiek en religie hand in hand gingen. Stad van overvloed en armoede, stad van… en ga zo maar door.
Het Colosseum, van het ‘geeft ze brood en spelen’, waar in de catacomben de noodgedwongen dapperen zich klaarmaakten voor hun strijd op leven en dood. Duim omhoog of duim omlaag.
Van het Forum en het Palatinno, waar in witte toga’s gestoken mannen elkaar luidkeels probeerden te overtuigen van hun gelijk, hun ideologieën en hun plannen wilden doordrukken. Vaak met de dood tot gevolg.
Van het Circus Maximus, waar door felle paarden getrokken strijdwagens de races van hun voerders raceten.
Van de Fontana di Trevi, Michelangelo, Vaticaanstad met de Sint Pieter en de Sixtijnse Kapel, van de 4 kerken met de Heilige Deuren, die na bezoek aan alle deuren toegang tot het eeuwige leven geven (of iets dergelijks). Stad van… zo ontzettend veel.
Het belooft een hete dag te worden, de eerste zomerse dag in Italië. Boven de 30 graden. We maken ons op voor een dagje zweten en afzien. Maar ook voor een dag vol bewondering en verwondering. De straatverkopers stromen ons tegemoet als we uitstappen. Met prullaria vooral, maar ook met broodnodige accessoires om je tegen de hitte te beschermen, zoals kekke hoedjes en parasolletjes. Het verdronken hoedje van Esther wordt vervangen door een Romeins exemplaar, de bos haar wordt eronder gestopt en we gaan op pad.
De gouden tip van onze Francesca om de kaartjes voor het Colosseum vooral niet bij het Colosseum te kopen, wordt in werking gezet. We sluiten aan in de rij voor het Palatinno en zijn behoorlijk snel aan de beurt. We nemen een audiogids en moeten een rijbewijs als borg achterlaten. Dat is even slikken, vooral als we zien dat het roze kaartje in een simpel kaartenbakje wordt gestopt. Ach, je moet er iets voor over hebben. Gewapend met het apparaatje wat als gids dient, lopen we de eerste trappen op. Het is rond 11.00 uur en nu al bloedheet. Om ons heen enorme ruïnes, ruïnes en nog een ruïnes. Dit was ooit het zenuwcentrum van de Romeinse politiek. Het parlement, de staatsgebouwen en de plek waar het aquaduct de gehele stad van vers drinkwater voorzag. Bovenaan de ruïnes van het parlementsgebouw, kijkend in de diepte, kost het weinig moeite om je de mannen in witte toga’s voor te stellen. Beelden uit films die gaan over die tijd, schieten voorbij aan ons geestesoog en maken het eenvoudig om je de gang van zaken voor te stellen. We lopen hoger en hoger, nu al van schaduw naar schaduw wisselend. Het is heet. En we hebben al snel genoeg van deze plek. De audiogids bungelt nagenoeg ongebruikt aan zijn koordje. Zwetend en puffend gaan we weer naar beneden. Leveren meneer audiogids in, halen het rijbewijs op en gaan verder de stad in. Op naar die andere ruïne, imposant groot en zeer tot de verbeelding sprekend: het Colosseum waar zij die gingen sterven hem – de keizer- groetten. De menigte die voor de ingang staat te wachten is al net zo imposant als het gebouw zelf. En hier komt ons eerder gekochte kaartje volledig tot zijn recht. We paraderen vlot langs alle wachtenden, rijen van tientallen meters. Snellen door het poortje van ‘gereserveerd’ door en ineens staan we binnen. Wat voel je je als mens ongelooflijk klein tussen deze kolossale overblijfselen van die arena waar zoveel bloed gevloeid heeft. Waar zovelen zijn gestorven, na een groet aan hem, de keizer. Maar waar even zovelen gouden triomfen hebben gevierd. Als je je ogen sluit en je kunt afsluiten van het gekrioel om je heen, dan is het niet moeilijk om je deze plek in haar hoogtijdagen voor te stellen. Eeuwenoud is het, maar ook hier komen de levendige beelden als vanzelf in gedachten voorbij. Het is om stil van te worden.
Dat geldt voor alles wat we in deze stad zien. Je wordt er stil van. Lopend tussen de hemelhoge monumenten, die hun zeer welkome schaduwen over de snikhete straten werpen, voel je je heel klein. Ons stadsgidsje met omcirkelde bezienswaardigheden leidt ons verder en verder de stad in. Het is zondag, dus het verkeer is redelijk rustig. Rustiger dan een doordeweekse middag in Amsterdam. Het maakt ons bezoek aan Rome des te indrukwekkender. Doordat we niet worden afgeleid door het fanatieke verkeer, krijgen we alle kans om de indrukken te verwerken. En dat zijn er heel veel, te veel om op te noemen.
We nemen heerlijke gelatti, drinken te weinig water, krijgen last van de hitte, nemen te korte pauzes en zorgen niet goed genoeg voor onszelf. Want we willen zoveel mogelijk zien, zoveel mogelijk beleven en zoveel mogelijk ervaren. En dat doen we. Met alle zintuigen op scherp en vol bewondering en verwondering, dwalen we rond in deze machtige stad. Bloedheet, pijnlijke voeten, en we gaan maar door.
Rome, wij groeten u. En omdat we met groot succes onze muntjes in de Trevi-fontein hebben weten te mikken, komen we ooit nog eens terug. Want dat is de belofte van Rome.
Het Colosseum, van het ‘geeft ze brood en spelen’, waar in de catacomben de noodgedwongen dapperen zich klaarmaakten voor hun strijd op leven en dood. Duim omhoog of duim omlaag.
Van het Forum en het Palatinno, waar in witte toga’s gestoken mannen elkaar luidkeels probeerden te overtuigen van hun gelijk, hun ideologieën en hun plannen wilden doordrukken. Vaak met de dood tot gevolg.
Van het Circus Maximus, waar door felle paarden getrokken strijdwagens de races van hun voerders raceten.
Van de Fontana di Trevi, Michelangelo, Vaticaanstad met de Sint Pieter en de Sixtijnse Kapel, van de 4 kerken met de Heilige Deuren, die na bezoek aan alle deuren toegang tot het eeuwige leven geven (of iets dergelijks). Stad van… zo ontzettend veel.
Het belooft een hete dag te worden, de eerste zomerse dag in Italië. Boven de 30 graden. We maken ons op voor een dagje zweten en afzien. Maar ook voor een dag vol bewondering en verwondering. De straatverkopers stromen ons tegemoet als we uitstappen. Met prullaria vooral, maar ook met broodnodige accessoires om je tegen de hitte te beschermen, zoals kekke hoedjes en parasolletjes. Het verdronken hoedje van Esther wordt vervangen door een Romeins exemplaar, de bos haar wordt eronder gestopt en we gaan op pad.
De gouden tip van onze Francesca om de kaartjes voor het Colosseum vooral niet bij het Colosseum te kopen, wordt in werking gezet. We sluiten aan in de rij voor het Palatinno en zijn behoorlijk snel aan de beurt. We nemen een audiogids en moeten een rijbewijs als borg achterlaten. Dat is even slikken, vooral als we zien dat het roze kaartje in een simpel kaartenbakje wordt gestopt. Ach, je moet er iets voor over hebben. Gewapend met het apparaatje wat als gids dient, lopen we de eerste trappen op. Het is rond 11.00 uur en nu al bloedheet. Om ons heen enorme ruïnes, ruïnes en nog een ruïnes. Dit was ooit het zenuwcentrum van de Romeinse politiek. Het parlement, de staatsgebouwen en de plek waar het aquaduct de gehele stad van vers drinkwater voorzag. Bovenaan de ruïnes van het parlementsgebouw, kijkend in de diepte, kost het weinig moeite om je de mannen in witte toga’s voor te stellen. Beelden uit films die gaan over die tijd, schieten voorbij aan ons geestesoog en maken het eenvoudig om je de gang van zaken voor te stellen. We lopen hoger en hoger, nu al van schaduw naar schaduw wisselend. Het is heet. En we hebben al snel genoeg van deze plek. De audiogids bungelt nagenoeg ongebruikt aan zijn koordje. Zwetend en puffend gaan we weer naar beneden. Leveren meneer audiogids in, halen het rijbewijs op en gaan verder de stad in. Op naar die andere ruïne, imposant groot en zeer tot de verbeelding sprekend: het Colosseum waar zij die gingen sterven hem – de keizer- groetten. De menigte die voor de ingang staat te wachten is al net zo imposant als het gebouw zelf. En hier komt ons eerder gekochte kaartje volledig tot zijn recht. We paraderen vlot langs alle wachtenden, rijen van tientallen meters. Snellen door het poortje van ‘gereserveerd’ door en ineens staan we binnen. Wat voel je je als mens ongelooflijk klein tussen deze kolossale overblijfselen van die arena waar zoveel bloed gevloeid heeft. Waar zovelen zijn gestorven, na een groet aan hem, de keizer. Maar waar even zovelen gouden triomfen hebben gevierd. Als je je ogen sluit en je kunt afsluiten van het gekrioel om je heen, dan is het niet moeilijk om je deze plek in haar hoogtijdagen voor te stellen. Eeuwenoud is het, maar ook hier komen de levendige beelden als vanzelf in gedachten voorbij. Het is om stil van te worden.
Dat geldt voor alles wat we in deze stad zien. Je wordt er stil van. Lopend tussen de hemelhoge monumenten, die hun zeer welkome schaduwen over de snikhete straten werpen, voel je je heel klein. Ons stadsgidsje met omcirkelde bezienswaardigheden leidt ons verder en verder de stad in. Het is zondag, dus het verkeer is redelijk rustig. Rustiger dan een doordeweekse middag in Amsterdam. Het maakt ons bezoek aan Rome des te indrukwekkender. Doordat we niet worden afgeleid door het fanatieke verkeer, krijgen we alle kans om de indrukken te verwerken. En dat zijn er heel veel, te veel om op te noemen.
We nemen heerlijke gelatti, drinken te weinig water, krijgen last van de hitte, nemen te korte pauzes en zorgen niet goed genoeg voor onszelf. Want we willen zoveel mogelijk zien, zoveel mogelijk beleven en zoveel mogelijk ervaren. En dat doen we. Met alle zintuigen op scherp en vol bewondering en verwondering, dwalen we rond in deze machtige stad. Bloedheet, pijnlijke voeten, en we gaan maar door.
Rome, wij groeten u. En omdat we met groot succes onze muntjes in de Trevi-fontein hebben weten te mikken, komen we ooit nog eens terug. Want dat is de belofte van Rome.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
